Taşın üstünden kayar gider, toprağa karışır. Taşa her vurduğunda acır canın.
Ama toprakla buluştukça acın azalır.
Topraktayken acıdan eser kalmaz.
Su toprağı yaşatır, toprak suyla bereketlenir.
Anlıyor musun beni ?
Acıdan sonra bir bakmışsın ki o toprakta ne çiçekler, ne hayatlar dirilmiş.
O toprakta, o acıdan sonra ne varlığa can olmuş o su.
Ama su deyip geçme; o su, taşı bile aşındırıp yıpratır.
Sen şimdi ne kadar güçlü olduğunu öğreneceksin.
Bir gün böyle benim gibi oturacaksın bir ağacın altına,
benim dediklerimi bir başka yeni yolcuya anlatacaksın.